Bestel dit boek →

Het nieuwe ouder worden is geschreven uit verbazing over hoe er wordt omgegaan met een van de meest ingrijpende veranderingen van de laatste decennia. Terwijl de levensverwachting in de laatste 150 jaar is verdubbeld en mensen in het algemeen steeds langere en gezondere levens leiden, worden ze zo snel tot de ouderen gerekend dat hun verdere leven gemakkelijk twee keer zo lang kan duren als hun ‘normale’ volwassenheid. Deze ‘Paradox van de Steeds Jongere Oudere’ heeft echter een nog bredere betekenis: terwijl veroudering ondanks de langere levens onvermijdelijk is, richt men zich niet op goed of beter ouder worden, maar op jong blijven. Onbewust wordt vastgehouden aan een negentiende-eeuwse manier van denken over de levensloop. Bij problemen wordt ze enigszins aangepast of opgetuigd, maar op een zodanige manier dat de veranderende levensloop inmiddels vooral gezien wordt als domein van belangenbehartiging, als bron van zorgen om de betaalbaarheid van pensioenen, zorgvoorzieningen en hun managers, met als enig positief perspectief zo lang mogelijk te leven en tegelijkertijd jong te blijven dankzij de anti-verouderingsindustrie.

Jan Baars bespreekt uitvoerig de fundamentele kwesties die hierbij een belangrijke rol spelen. Niet alleen de levenslooporganisatie maar ook opvattingen over arbeid, zorg, jong blijven en zo lang mogelijk leven worden in historisch perspectief geplaatst. Vervolgens wordt de betekenis van verschillende filosofische perspectieven op het leven in de tijd geschetst en wordt aandacht besteed aan de traditionele verbinding tussen ouder worden en wijsheid. Het nieuwe ouder worden geeft, in discussie met de belangrijkste theorieën over ouder worden, een nieuwe visie waarin wordt benadrukt dat ouder worden geen pathologisch, maar een existentieel proces is, dat niet alleen gekenmerkt wordt door toenemende kwetsbaarheid maar ook door toenemende ervaringsrijkdom.